مکتوبات ایمان انصاری فر

ابوحامد غزالی(از اکابر علمای اهل سنت - متوفای ۵۰۵ هجری قمری) نظر جالبی در مورد ابو حنیفه (امام اعظم پیروان مکتب سقیفه) دارد که با هم می‌خوانیم:

وأما أبو حنیفة فلم یکن مجتهدا لأنه کان لا یعرف اللغة وعلیه یدل قوله ولو رماه بأبو قبیس وکان لا یعرف الأحادیث ولهذا ضری بقبول الأحادیث الضعیفة ورد الصحیح منها ولم یکن فقیه النفس بل کان یتکایس لا فی محله على مناقضة مآخذ الأصول

اما ابوحنیفه او مجتهد نبود چون زبان عربی را نمی‌دانست و قول او که گفته "ولو رماه بابو قبیس" بر این دلالت می‌کند و احادیث را نمی‌شناخت و برای همین احادیث ضعیف را قبول می‌کرد و احادیث صحیح را رد می‌کرد، بلکه کاری می‌کرد که اصول در تناقض با یکدیگر قرار می‌گرفتند

المنخول من تعلیقات الاصول، صفحه ۴۷۱، چاپ دارالفکر

جایگاه غزالی در بین مخالفین

شمس الدین ذهبی (امام جرح و تعدیل مخالفین) در ترجمه و شرح حال وی می‌نویسد:

الغَزَّالِیُّ أَبُو حَامِدٍ مُحَمَّدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ مُحَمَّدٍ : الشَّیْخُ، الإِمَامُ، البَحْر، حجَّةُ الإِسْلاَم، أُعجوبَة الزَّمَان

سیر أعلام النبلاء. جلد ۱۹ صفحه ۳۲۲، چاپ مؤسسة الرسالة

تاج الدین ابن الساعی نیز در "الدر الثمین" می‌نویسد:

حجّة الإسلام، إمام الفقهاء الشافعیة، وربّانیّ الأمة، جمع بین علم الظاهر والباطن، وفاق أهل زمانه بتلخیص العبارة، وحسن التمثیل والاستعارة، وزاد على من کان قبله فی تنمیق التصنیف، وأعجز من جاء بعده فی حسن التألیف، ومن نظر فی تصانیفه علم. أنه کان منقطع القرین، متفنّنا فی کثیر من العلوم، لا یشقّ غباره، ولا یدرک مضماره

الدر الثمین فی أسماء المصنفین، صفحه ۸۴، چاپ دارالغرب الإسلامی