مکتوبات ایمان انصاری فر

ابوبکر بن ابی شیبه (از اکابر علمای مخالفین - متوفای ۲۳۵ هجری قمری) در کتاب "المصنف" با سند صحیح می‌نویسد:

حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ مُسْهِرٍ عَنْ فِطْرٍ عَنْ أَبِی الطُّفَیْلِ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: لَقَدْ جَاءَ فِی عَلِیٍّ مِنَ الْمَنَاقِبِ مَا لَوْ أَنَّ مَنْقَبًا مِنْهَا قُسِمَ بَیْنَ النَّاسِ لَأَوْسَعَهُمْ خَیْرًا

ابوطفیل می‌گوید: علی بن ابی طالب (علیه السلام) به قدری فضیلت دارد که اگر یک منقبت او را در بین تمام خلایق تقسیم کنند، همه به سعادت می‌رسند

المصنف، جلد ۱۸ صفحه ۷۸، چاپ دار کنوز إشبیلیا

محقق سرشناس کتاب "سعد بن ناصر بن عبد العزیز أبو حبیب الشثری" سند روایت تصحیح کرده است:

صحیح

بررسی سندی روایت

على بن مسهر القرشی

عَلِیُّ بنُ مُسْهِرٍ أَبُو الحَسَنِ القُرَشِیُّ (ع) العَلاَّمَةُ، الحَافِظُ، أَبُو الحَسَنِ القُرَشِیُّ، الکُوْفِیُّ، قَاضِی المَوْصِلِ

سیر أعلام النبلاء، جلد ۸ صفحه ۴۸۴، چاپ مؤسسة الرسالة

فطر بن خلیفة القرشی الحناط

الشَّیْخُ، العَالِمُ، المُحَدِّثُ، الصَّدُوْقُ، أَبُو بَکْرٍ الکُوْفِیُّ، المَخْزُوْمِیُّ، مَوْلَى عَمْرِو بنِ حُرَیْثٍ -رَضِیَ اللهُ عَنْهُ- الحَنَّاطِ

سیر أعلام النبلاء، جلد ۷ صفحه ۳۰، چاپ مؤسسة الرسالة

عامر بن واثلة معروف به ابوطفیل

صحابی

سُلیم بن قیس هلالی رضوان الله علیه (از اصحاب خاص امیرالمومنین علیه السلام- متوفای ۷۶ هجری قمری) در اَصلِ معتبرش می‌نویسد:

وَ اَللَّهِ إِنِّی لَأَوْلَى اَلنَّاسِ بِالنَّاسِ وَ مَا زِلْتُ مَظْلُوماً مُنْذُ قَبَضَ اَللَّهُ مُحَمَّداً صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ

امیرالمومنین ( علیه السلام) فرمود: به خدا قسم، من سزاوارترین مردم نسبت به آنان هستم (همانطور که پیامبر بود)، و از هنگامی‌که خداوند متعال پیامبر (صلی الله علیه و آله) را قبض روح کرده، همچنان مظلوم بوده‌ام

کتاب سُلیم بن قیس الهلالی، صفحه ۲۱۵، چاپ مطبعة الهادی
ترجمه کتاب سُلیم بن قیس الهلالی، صفحه ۳۳۳، چاپ انتشارات دلیل ما

همچنین ابن شهر آشوب مازندرانی رحمة الله علیه (از علمای بزرگ شیعه - متوفای ۵۸۸ هجری قمری) در کتاب "المناقب" می‌نویسد:

وَ رَوَى إِبْرَاهِیمُ بِإِسْنَادِهِ عَنِ اَلْمُسَیَّبِ بْنِ نَجِیَّةَ قَالَ: بَیْنَمَا عَلِیٌّ یَخْطُبُ وَ أَعْرَابِیٌّ یَقُولُ وَا مَظْلِمَتَاهْ فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ اُدْنُ فَدَنَا فَقَالَ لَقَدْ ظُلِمْتُ عَدَدَ اَلْمَدَرِ وَ اَلْمَطَرِ وَ اَلْوَبَرِ وَ فِی رِوَایَةِ کَثِیرِ بْنِ اَلْیَمَانِ: وَ مَا لاَ یُحْصَى

مسیّب بن نجیّه می‌گوید: در حالی که امیرالمومنین ( علیه السلام) به ایراد خطبه مشغول بود، عربی بادیه نشین گفت: آیا مرا دادرسی هست؟ امیرالمومنین (علیه السلام) فرمود: نزدیک بیا، آن مرد نزدیک شد. حضرت فرمود: به اندازه شن‌ها و ریگ‌ها و کُرک‌ بدن حیوانات و قطرات باران به من ظلم شده است

مناقب آل أبی طالب، جلد ۲ صفحه ۱۳۳، چاپ دار الأضواء
مناقب آل أبی طالب (ترجمه فارسی)، جلد ۲ صفحه ۱۰۴۲، چاپ شرکت انتشارات علمی‌و فرهنگی - تهران

محدث جلیل، عبدالله بن جعفر الحِمیَری (از علمای بزرگ شیعه در قرن سوم هجری قمری) در کتاب ارزشمند "قُرب الإسناد" می‌نویسد:

وَ عَنْهُ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِیهِ: أَنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ خَرَجَ یُوقِظُ اَلنَّاسَ لِصَلاَةِ اَلصُّبْحِ، فَضَرَبَهُ عَبْدُ اَلرَّحْمَنِ بْنُ مُلْجَمٍ بِالسَّیْفِ عَلَى أُمِّ رَأْسِهِ، فَوَقَعَ عَلَى رُکْبَتَیْهِ، وَ أَخَذَهُ فَالْتَزَمَهُ حَتَّى أَخَذَهُ اَلنَّاسُ. وَ حُمِلَ عَلِیٌّ حَتَّى أَفَاقَ ثُمَّ قَالَ لِلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِمَا اَلسَّلاَمُ: «اِحْبِسُوا هَذَا اَلْأَسِیرَ وَ أَطْعِمُوهُ وَ اِسْقُوهُ وَ أَحْسِنُوا إِسَارَهُ، فَإِنْ عِشْتُ فَأَنَا أَوْلَى بِمَا صَنَعَ بِی، إِنْ شِئْتُ اِسْتَقَدْتُ، وَ إِنْ شِئْتُ عَفَوْتُ، وَ إِنْ شِئْتُ صَالَحْتُ. وَ إِنْ مِتُّ فَذَلِکَ إِلَیْکُمْ، فَإِنْ بَدَا لَکُمْ أَنْ تَقْتُلُوهُ فَلاَ تُمَثِّلُوا بِهِ»

امام محمد باقر (علیه‌السلام) فرمود: امیرالمومنین ( علیه السلام) برای بیدار کردن مردم جهت نماز صبح از خانه خارج شد. پس ابن ملجم (لعنة الله علیه) با شمشیر بر فرق مبارکش ضربه زد. حضرت روی زانوهایش افتاد، امیرالمومنین (علیه السلام) ابن ملجم را گرفت و محکم نگه داشت تا مردم رسیدند و او را دستگیر کردند. سپس امیرالمومنین (علیه السلام) را بردند تا اینکه به هوش آمد، سپس به امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) فرمود: این اسیر را حبس کنید، به او غذا دهید و آب بنوشانید و با او به نیکی رفتار کنید. اگر زنده ماندم، خودم درباره او تصمیم خواهم گرفت؛ اگر بخواهم، قصاص می‌کنم، و اگر بخواهم، او را می‌بخشم. اما اگر از دنیا رفتم، تصمیم با شماست. اگر تصمیم گرفتید او را بکشید، بدنش را مُثله نکنید (یعنی او را زَجرکُش نکنید)

قرب الإسناد، صفحه ۱۴۳، چاپ مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث

عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ اِبْتِدَاءً مِنْهُ: اَلْعَجَبُ یَا بَا حَفْصٍ لِمَا لَقِیَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ، أَنَّهُ کَانَ لَهُ عَشْرَةُ أَلْفِ شَاهِدٍ لَمْ یَقْدِرْ عَلَى أَخْذِ حَقِّهِ، وَ اَلرَّجُلُ یَأْخُذُ حَقَّهُ بِشَاهِدَیْنِ...

امام صادق ( علیه السلام) بدون مقدمه شروع به سخن نمود، و فرمود:‌‌‌ای أبا حفص! شگفتا از آنچه که امیرالمومنین (علیه السلام) با آن مواجه شد. ایشان با ده هزار شاهد و گواه (در روز غدیر) نتوانست حق خود را بگیرد، در حالی که شخص (عادی) با دو شاهد حق خود را می‌گیرد...

تفسیر العیاشی، جلد ۳ صفحه ۶۳، چاپ مؤسسة البعثة

امام‌هادی ( علیه السلام) در فرازی از زیارت امیرالمومنین (علیه السلام) می‌فرماید:

السَّلامُ عَلَیْکَ یَا وَلِیَّ اللّٰهِ، أَنْتَ أَوَّلُ مَظْلُومٍ، وَأَوَّلُ مَنْ غُصِبَ حَقُّهُ...

سلام بر تو‌‌‌ای ولیّ خدا، تو نخستین ستمدیده‌ای و نخستین کسی که حقّش غصب شد...

الکافی، جلد ۴ صفحه ۵۶۹، چاپ دار الکتب الإسلامیة

رسول الله (صلی الله علیه و آله) در حدیث متواتر و متفق علیه ثقلین فرمود:

إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ اَلثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اَللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا وَ مَنْ تَمَسَّکَ بِعِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی کَانَ مِنَ اَلْفَائِزِینَ وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهُمْ کَانَ مِنَ اَلْهَالِکِینَ

من دو شیء گران‌بها در میان شما به جای می‌گذارم، کتاب خدا و خاندانم اهل‌بیتم، تا زمانی که به این دو چنگ زنید هرگز گمراه نمی‌شوید. هر کس پس از من به خاندانم تمسّک جوید از رستگاران است، و آنکه از آنان سرپیچی کند از هلاک‌شدگان است

کفایة الأثر فی النص على الأئمة الإثنی عشر، صفحه ٢٢۶، چاپ انتشارات دلیل ما

کانال تلگرام:
Telegram.me/iman_ansarifar

الحسین بن محمد بن المفضل، أبو القاسم الأصفهانی (أو الأصبهانی) معروف به راغب اصفهانی (از علمای بزرگ مخالفین - متوفای ۵٠٢ هجری قمری) در کتاب "محاضرات الأدباء" در وصف شجاعت شاه مردان، اسد الله الغالب، امیرالمومنین علی بن ابی طالب (صلوات الله علیه) چنین نقل کرده است:

قیل: کانت قریش إذا رأت أمیر المؤمنین فی کتیبة تواصت خوفا منه. و نظر إلیه رجل و قد شقّ العسکر فقال: قد علمت أن ملک الموت فی الجانب الذی فیه علیّ

گفته شده هنگامی‌که قریش امیرالمومنین ( علیه السلام) را در جمع جنگجویان می‌دیدند، از ترس او به یکدیگر وصیت می‌کردند. کسی او را در حالی که سپاه را می‌شکافت دید و گفت: فهمیدم که فرشته مرگ در همان سمتی است که امیرالمومنین (علیه السلام) آنجاست

محاضرات الأدباء و محاورات الشعراء و البلغاء، جلد ٢ صفحه ١۵١، چاپ شرکة دار الأرقم بن أبی الأرقم - بیروت